Na onze recente previews van de Giro della Toscana en Coppa Sabatini hebben we de smaak van de Italiaanse herfst behoorlijk te pakken. Volgende week zaterdag is de najaarstopper Il Lombardia, de koers van de vallen de bladeren. Deze klassieker gaan we hier nog bespreken, evenals enkele van de koersen die daarvoor nog verreden gaan worden, om te beginnen met de Giro dell’Emilia 2017.
Deze semi-klassieker bestaat al sinds 1909 en kent de nodige – vooral Italiaanse – bekende winnaars. Fausto Coppi, Gino Bartali en Francesco Moser om maar enkele namen te noemen. De eerste niet-Italiaan die in Bologna mocht juichen was ook niet de minste: Eddy Merckx, alias ‘de Kanibaal’. Er staan ook Nederlandse winnaars in de boeken: Michael Boogerd (1999) en Robert Gesink (2009 en 2010).
De altijd goedlachse Colombiaan Esteban Chaves is de laatste winnaar van deze UCI HC race en hij verschijnt ook dit jaar aan de start. Of we de renner van Orica-Scott ook deze keer als topfavoriet mogen beschouwen is de vraag, maar daarover later meer. Op de startlijst staan elf teams uit de WorldTour, negen pro-continentale teams en tot slot nog vier Italiaanse continentale equipes. Totaal 24 teams dus en spektakel gegarandeerd, zou je zeggen.
Tot zover het blokje statistiek, we gaan door met het parcours en lichten enkele van onze favorieten uit. Afsluiten doen we zoals gebruikelijk met een sterrenstelsel.
PARCOURS
Het rijtje voormalige winnaars verraadt eigenlijk al een beetje wat voor race de Giro dell’Emilia is: inderdaad, een klimmerskoers. Eentje met een lengte van 223 kilometer welteverstaan. In het hoogteprofiel zit één echte blikvanger en dat is de Zanchetto. Deze klim is met een lengte van 19,7 km (á 5% gem.) andere koek dan de heuvels en hellingen die we doorgaans tegenkomen in de Italiaanse eendagskoersen.
bron: organisatie / www.gsemilia.it
De renners beginnen met zo’n 65 kilometer in de benen aan de beklimming van de Zanchetto. Waarschijnlijk zullen het de vroege vluchters zijn die als eerste de top bereiken van deze berg, maar wij hebben het vermoeden dat ook de kleppers in het peloton hier al aan de boom gaan schudden, om de benen alvast eens te testen.
De afdaling die volgt, is volgens de organisatie vrij technisch. Wij besloten nog een vluchtige observatie te doen via Google Maps, voor zover dat lukte, en kwamen tot dezelfde conclusie als de organisatie. Volgens ons is dit een afdaling waar de goede dalers hun concurrenten flink onder druk kunnen zetten.
Het peloton is nog maar halverwege de rit na deze afdaling. Voor verder spektakel verwachten we dat we zullen moeten wachten tot de laatste 40 kilometer van de dag. Dan komen de renners namelijk aan bij de prachtige klim naar San Luca. Dit is een 2 kilometer lange heuvel (eigenlijk de ‘Monte della Guardia’) met een gemiddeld stijgingspercentage van zo’n 11% met uitschieters tot 18%.
De slotklim | bron: www.mycols.net
Nadat de renners de top voor de eerste maal hebben bereikt komen ze op het lokale circuit in Bologna terecht. Hier worden 4 rondes van 9,3 km lang verreden en iedere keer wordt er afgesloten met nog een keer een klim naar San Luca. De finish van deze dag is bereikt als deze heuvel voor de vijfde maal is opgereden.
Favorieten
Als we de lijst met winnaars van het het afgelopen decennium erbij pakken, dan komen we stuk voor stuk goede klimmers tegen: Van Robert Gesink tot Nairo Quintana en van Danilo Di Luca tot Fränk Schleck. Oftewel namen die we ook hoog in de uitslagen van bergetappes in Grand Tours tegenkomen.
Al moet gezegd worden dat er af en toe iemand tussendoor glipt. Jan Bakelants staat bijvoorbeeld niet direct bekend als een rasklimmer, maar toch wist hij in 2015 deze koers op zijn naam te schrijven. De Belg lijkt zich sowieso prima thuis te voelen in Bologna, want ook vorig jaar reed hij nog naar een 5e plek.
Kortom: wij kijken voor de topfavorieten met name naar de klimmers in vorm en enkele Ardennen-specialisten die zouden kunnen overleven tot in de finale.
Laten we wat de titelhouder betreft maar meteen met de deur in huis vallen: wij achten de kan niet groot dat Esteban Chaves zijn titel prolongeert. De Colombiaan kent qua resultaten een vrij mager jaar, met name te wijten aan een knieblessure en meerdere sterfgevallen in zijn naaste omgeving.
Veel liefhebbers hadden de hoop dat ‘Chavito’ in de Vuelta weer mee zou kunnen met de allerbesten, maar hij speelde in de belangrijkste etappes geen hoofdrol en werd uiteindelijk 11e in het algemeen klassement. Ook zijn ploeggenoot Adam Yates kende geen Vuelta om over naar huis te schrijven, maar is over het hele seizoen bekeken gewoon goed en hij beschikt over een goed eindschot. We zijn ook benieuwd naar de verrichtingen van de jonge Jack Haig op dit parcours.
Iemand die je niet meteen tussen de topklimmers zou noemen – dat zijn er ook nogal wat bij Team Sky – maar wel in blakende vorm verkeert is Gianni Moscon. De jonge italiaan is duidelijk ‘on fire’ en was een van de renners die de finale van het WK in Bergen kleurde. Wellicht dat zijn korte schorsing daar ook iets mee te maken heeft; hij is daarom nog iets frisser dan veel concurrenten en heeft wellicht het gevoel iets recht te moeten zetten. Wij rekenen hem samen met Vincenzo Nibali en Egan Bernal tot de grootste kanshebbers.
Een landgenoot waar we wel iets van verwachten is Tom-Jelte Slagter. Hij heeft duidelijk de benen weer gevonden en gaf recent ook aan dat hij door een aanpassing in zijn traningsschema weer op het juiste spoor zit. Het feit dat hij naar een ander team gaat (Dimension Data) geeft waarschijnlijk ook een impuls: je wilt je nieuwe werkgever toch laten zien dat ze een goede aankoop hebben gedaan. Dylan Teuns en Diego Ulissi zijn nog twee niet-pure klimmers die wél gevaarlijke klanten kunnen zijn op de slotklim en al bewezen hebben de lengte van zo’n race goed te kunnen verteren.
Een renner als Ciccone zien we als een goede outsider. De jonge Italiaan was in de Giro niet top, maar wist in de Tour of Utah de etappe naar ‘Snowbird’ te winnen en reed recent in de nieuwe race PRO Ötztaler 5500 naar een podiumplaats. Wij denken dat het korte slotklimmetje hem wel ligt.
Tot slot wijzen we op Guillaume Martin. Een man in vorm en wat ons betreft iemand om rekening mee te houden voor de hoogste plaatsen. Hij won eind augustus zowel de Tour du Gévaudan Languedoc-Roussillon als ook de Giro della Toscana en afgelopen donderdag werd hij nog 7e in de Coppa Sabatini.
Het sterrenstelsel, met daarin tevens onze overige favorieten ziet er dan als volgt uit:
STERRENSTELSEL
*** Moscon, Nibali, Bernal, Yates
** Bakelants, Slagter, Ulissi, G. Martin, Uran, Chaves, Aru, Ciccone
* Pozzovivo, Ficara, Hirt, Pinot, Visconti, Sergio Henao, Teuns, Caruso
Jokers: Haig, Gaudu, Gaffurini